W liberalnej gospodarce – przynajmniej z definicji – państwo ma stwarzać warunki do równowagi, tak aby wolność jednych nie dokonywała się kosztem drugich. Aby biznes nie oszukiwał pracowników, a pracownicy nie okradali pracodawców. Aby duży biznes nie niszczył małego, a administracja i aparat państwowy nie dławił praw obywatelskich. Aby wreszcie bezpieczeństwo wewnątrz i na zewnątrz gwarantowało swobodny rozwój dając wszystkim równe szanse.
W tak ułożonym kraju państwo szanuje umowy zawierane pomiędzy wolnymi obywatelami, dając im te same prawa i możliwości, bez względu na to, czy są oni wielkim silnym koncernem, czy małym pracodawcą. Czy są biednymi pracownikami dochodzącymi swoich praw wobec pracodawcy, który nie zapłacił mi pensji, czy ofiarą błędu lekarskiego dużej medycznej placówki.
W liberalnej gospodarce relacje pracownik – pracodawca kształtują sami zainteresowani. Najlepiej w dialogu, nad którego równowagą czuwa liberalne państwo. Mówiąc wprost – nowoczesny polityk, w ramach funkcjonującego prawa, ustalenia takiego dialogu przyjmuje do wiadomości i realizuje.
Tyle teoria, a jak to się ma w praktyce? Jeden – przynajmniej w swoim mniemaniu – zdeklarowany liberał Ryszard Petru uznał, że jako nowoczesny polityk wie lepiej i sam napisał nowelizację ustawy o związkach zawodowych wskazując ponad głowami pracodawców i pracowników, co komu wolno i jakie kto ma wobec siebie obowiązki. I nawet nie ma znaczenia co w tej nowelizacji jest. To temat na osobny tekst. Chodzi o zasadę. Pracodawcy i związki zawodowe są zorganizowane w reprezentatywne centrale, które zasiadają w Radzie Dialogu Społecznego. Radzie, która jak nigdy dotąd daje możliwości partnerskiego dialogu na każdy temat.
Czy zatem Petru stawiając się w roli przedstawiciela państwa, które tak jak w socjalizmie wie lepiej, jest rzeczywiście liberałem, czy raczej socjalistą? Nie drodzy państwo. Jest ukrytym lobbystą. Pytanie czy tylko on, czy cała Nowoczesna?
Marek Lewandowski
fot. By Adrian Grycuk - Praca własna, CC BY-SA 3.0 pl
